هنجارگریزی در شعر هوشنگ ایرانی

هنجارگریزی یکی از مؤثرترین روش­های برجستگی زبان و آشنایی­زدایی در شعر است که همواره، شاعران از آن استفاده کرده­اند. هوشنگ ایرانی یکی از شاعرانی است که در اشعارش به صورت گسترده، دست به هنجارگریزی زده است. نگارندگان در این جستار، در پی پرسش به این سوال بودند که ایرانی چگونه و در چه حوزه­هایی به هنجارگریزی دست یازیده است. بررسی­های به عمل آمده، نشانگر این موضوع است که هوشنگ ایرانی در اشعارش از انواع هنجارگریزی بهره برده است. اما این بهره­گیری به صورت یکسان نیست؛ یکی از هنجارگریزی‌هایی که در اشعار ایرانی بسیار دیده می­شود، هنجارگریزی نوشتاری است که به شکل­های گوناگون در اشعار او وارد شده است. هنجارگریزی زمانی یا باستان‌گرایی نیز در اشعارش بسامد بالایی دارد که شاعر هم در حوزه­ی نحو و هم در حوزه­ی واژگان، از آن بهره گرفته است. هنجارگریزی معنایی به صورت گسترده و در هیأت آرایه­های تشبیه، تشخیص، حسامیزی و تصاویر پارادوکسی در اشعار او نمود دارد. همچنین علاوه بر این، او در حوزه­ها­ی نحو، واژگان و آوا نیز به هنجارگریزی دست یازیده است. واژه­های کلیدی: آشنایی‌زدایی، شعر نو، فرمالیسم، هوشنگ ایرانی، هنجارگریزی.